1967 is het jaar waarin we geboren werden, en dat is de enige vereiste is om lid te worden van de Vriendenkring "Mannen van '67"

Het jaar waarin Leuven in peis en vree leefde, gespaard van grote rampen, het overlijden van belangrijke inwoners en zonder markante gebeurtenissen die in het collectief geheugen gegrift zijn en als basis zouden kunnen dienen voor de creatie van ons logo.

Vrij snel groeide er bij de Vriendenkring een consensus dat bij het ontwerp van een logo voor de "Mannen van '67" drie criteria zouden weerhouden worden:

Er moest een verwijzing zijn naar een belangrijke gebeurtenis uit ons geboortejaar

Er moest een verwijzing zijn naar een belangrijke gebeurtenis, een legende, standbeeld,gebouw of andere, uit de stad Leuven

Er moest een slagzin op staan.

Vermits een zoektocht in de geschiedenis van Leuven niet direct de inspiratie opleverde voor het ontwerp van ons logo, richtten we onze blik op de wijdere wereld. Met de moderne hulpmiddelen die ons ter beschikking staan, werden een aantal thema's en gebeurtenissen gevonden die potentieel voor ons logo konden gebruikt worden.

1967 was onder andere het jaar dat:

De Innovation in Brussel afbrandde, 325 slachtoffers (22 mei)

Een tornado door Oostmalle raasde (25 juni)

René Magritte overleed (15 augustus)

Een tankwagen explodeert in Martelange, 21 doden (21 augustus)

Een rusthuis in Itterbeek afbrandde, 21 doden (13 oktober)

De eerste zakrekenmachine werd gebouwd

Na veel vergaderen en op basis van verschillende ontwerpen, werd op 28 juli 2006 uiteindelijk gekozen voor een logo dat beantwoordde aan bovenvermelde criteria. Het logo werd vervolgens ontworpen door Lejon De Borger:

Een pijp: Dit is een verwijzing naar René Magritte, die op 25 juni 1967 de pijp uitging en die naast een uitgebreid £uvre van meesterwerken, tevens in 1929 het beroemde schilderij: 'La trahison des images' met de beroemde pijp schilderde.

Slagzin: Deis es gieën '67, een Leuvense slagzin met een knipoog naar de tekst van bovenstaand schilderij van Magritte: Ceci n'est pas une pipe.

Verwijzing naar stad Leuven: Fiere Margriet

Lejon De Borger is een veelzijdig kunstenaar die bezig is met grafiek, aquarel en andere teken- en schildertechnieken. Lejon kreeg de vermelding van de Stad Leuven in 1990. Twee jaar later won hij zelfs 'voor eigen volk' de 'Kunstprijs van Oud-Heverlee'.

Bij hem thuis werden we echter getroffen door een massa cartoons en karikaturen. Blijkt dat Lejon niet alleen schildert, maar ook humor tekent. Meer nog, hij is hoofdredacteur van Kever-Info, het blad voor cartoonisten. "In de lagere school heb ik ooit voor strafwerk een tekening moeten maken. Misschien is op dat ogenblik die tekenvlam opgelaaid, want het was eerder een beloning dan een straf. Maar het zou duren tot mijn 38 lentes vooraleer ik als autodidact aan een eerste tentoonstelling deelnam."

Er is meer, Lejon De Borger werd ondertussen met zijn cartoons herhaalde malen geselecteerd in Warschau, Berlijn, Moskou en Knokke-Heist. Als men weet dat aan de cartoonwedstrijd te Knokke- Heist zo'n zestig landen deelnemen, mag men aannemen dat het om hoog internationaal niveau gaat. Van de 8.000 ingezonden cartoons worden er uiteindelijk zevenhonderd geselecteerd. Lejon nam al elfmaal deel en werd achtmaal geselecteerd.

"Mensen hebben nood aan humor. Als cartoonist weet men dat mensen dan gaan relativeren. Humor werkt bevrijdend. Via grafische humor kan men een boodschap meegeven ofwel inpikken op een bepaalde situatie, de actualiteit, politiek en noem maar op. De taal van de tekenpen is universeel. Een cartoon en een karikatuur hoeven geen tekst. Men kan mensen aan het lachen brengen, een opdracht die vanzelfsprekend voldoening geeft", aldus Lejon De Borger.

.

René Magritte werd geboren op 21 november 1898 te Lessen en overleed te Brussel op 15 augustus 1967. In België, was hij een belangrijke vertegenwoordiger van het surrealisme, die het grootste deel van zijn oeuvre uitmaakt. In de Esseghemstraat 135 te Brussel is er een museum dat aan hem wordt gewijd.

Een van de bekendste werken van Magritte is 'La trahison des images' (1929, olieverfschilderij, Los Angeles, County Museum) met de geschilderde tekst 'Ceci n'est pas une pipe' onder de afbeelding van een pijp.

Het levensverhaal van Margareta van Leuven, beter gekend als "Fiere Margriet", dateert uit het eerste kwartaal van de 13de eeuw. Het werd omstreeks 1222 opgetekend door Caesarius, een monnik uit de Duitse cisterciënzerabdij te Heisterbach. Het staat te lezen in zijn Latijns boek Dialogen over wonderbare visioenen en mirakels, geschreven in opdracht van zijn abt en tot stichting van zijn kloostergemeenschap. Het bevat afzonderlijke verhalen die een of andere deugd illustreren. In het geval van Margareta: de eenvoud.

Het verhaal: Amandus, een Leuvens burger, beslist, samen met zijn vrouw, hun bezittingen te verkopen en in de abdij van Villers in te treden. In hun huis, de St.-Jorisherberg in de Muntstraat, werkt Margareta, een familielid. Op de vooravond van hun intrede krijgen ze nog mannen over de vloer die eten en overnachting vragen (zij wisten dat Amandus er financieel goed voor zat). Vermits op dat ogenblik geen drank in huis was, wordt Margareta uitgestuurd om wijn te halen. Ondertussen wordt Amandus beroofd en met zijn vrouw en de hele familie vermoord. Wanneer Margareta terugkeert, nemen de moordenaars haar mee buiten de stad waar zij (wellicht na een poging tot collectieve verkrachting) wordt gedood en in de Dijle wordt geworpen. Haar lichaam wordt enkele dagen later door vissers ontdekt en op de Dijle-oever begraven. Rond dit graf zien sommigen `s nachts licht branden. Het lijk wordt ontgraven, naar de stad gevoerd en in een kapel opgebaard. Mirakels blijven niet uit.

Vanaf de 15^de eeuw werd het verslag flink bijgewerkt door de Brusselse Augustijnermonik Johannes Gielemans en werden er een hele rist 'nieuwe elementen' toegevoegd die een bovennatuurlijk karakter gaven aan het Margareta-verhaal. Onder de toevoegingen: Het lichaam van Margareta wordt in de Dijle door vissen gedragen. Hendrik I, merkt met zijn echtgenote vanuit hun burcht het drijvende lichaam op. Ze zien engelen en horen hemels gezang; het lichaam drijft stroomopwaarts.

Vooral dat laatste 'wonder' werd bijzonder populair. Margareta`s lichaam dreef stadsinwaarts, zeer waarschijnlijk richting Vismarkt dat toen een kleine haven was. Aan de Oratoriënbrug in de Mechelsestraat waren sluizen die het waterdebiet regelden. Door het spel van die sluizen ontstond een 'tegenstroom'. Die verdween toen in 1880 de Dijle aan Craenendonck werd verlegd. Dit fenomeen werd beschouwd als één van de zeven wonderen van Leuven: het water gaat tegen de stroom in.

In Leuven vind je ook een standbeeld van de Fiere Margriet. Na 30 jaar verblijf aan het kruispunt Muntstraat Tiensestraat, oordeelde het Stadsbestuur dat de Leuvense waternimf (een werk van Willy Meysmans) beter thuishoorde aan de oevers van de Dijle. Liever hadden ze haar in de Dijle geplaatst maar hiervoor kreeg het Stadsbestuur geen toelating van de Vlaamse Milieumaatschappij, aldus Schepen Dirk Robeets. Liever geen obstakels in de stroom van het water, luidde het. Ze verblijft hier ook tijdelijk, later krijgt ze een plekje in ‘s Hertogeneiland.

Op vrijdagavond 17 maart 2006 werd de vriendenkring, de Mannen van '67, boven de doopvont gehouden. Dertig enthousiastelingen zijn toen naar de raadskelders van het stadhuis van Leuven getrokken om er de stichtingsvergadering van het 129ste jaartal van het Verbond der Jaartallen bij te wonen. Twee weken later, op vrijdag 31 maart, startten we dan officieel met onze eerste ledenvergadering in Café Sport op het Martelarenplein te Leuven. Ter plekke werd ook meteen besloten deze locatie te kiezen voor onze maandelijkse ledenvergaderingen.

Onze peters, de Mannen van '57, lieten ons niet aan ons lot over. Zij waren de eerste vergaderingen steeds met een delegatie aanwezig om ons te laten delen in hun ervaring en ons bij te staan met goede raad. De kersverse Mannen van '67 moesten elkaar immers nog leren kennen terwijl er al vrij snel een logo bedacht, een kostuum gekozen en een vlag besteld moesten worden.

Voor het kostuum werd gekozen voor een klassieke snit, zwart met een fijn krijtstreepje, een ecru hemd en een roestkleurige das.

Hoewel het officieel niet als stunt aanvaard werd, kwamen we al vrij snel in het nieuws met een ludieke actie tijdens de persvoorstelling van de Mannen van ‘56. Bij wijze van grap werd de vlag van onze vrienden van '66 eventjes 'verloren' gelegd. De bedoeling was om, volgens de traditie, deze terug te geven in ruil voor een vat bier of iets dergelijks. De Mannen van '66 hadden het echter niet zo begrepen en na een persoonlijke interventie van hun voorzitter werd dan maar wijselijk besloten de vlag zonder tegenprestatie terug te geven aan de eigenaars. De commotie die ontstaan was rond onze actie leverde wel voldoende stof op voor een kort artikeltje in 'Het Laatste Nieuws' van 19 augustus 2006.

Al tijdens ons oprichtingsjaar kregen we de kans een centje bij te verdienen door te helpen bij één van de jaarlijkse activiteiten van onze peters van ‘57. Al verschillende jaren baatten zij de centrale feesttent uit tijdens de Kesselse Feesten in Kessel-Lo. Het was hard werken en een leerrijke ervaring die ons de daaropvolgende jaren goed van pas zou komen wanneer we deze activiteit van hen zouden overnemen. Hopelijk kunnen ook wij dit als erfenis aan onze toekomstige petekinderen, de Mannen van' 77, nalaten.

Halfweg 2008 ging de vereniging even door een moeilijke periode toen op relatief korte termijn, en ieder om zijn eigen redenen, verschillende leden besloten hun medewerking stop te zetten. Daar was ook een deel van het bestuur bij zodat vrij vlug een nieuwe voorzitter en secretaris diende gevonden te worden. Gelukkig konden deze leemtes snel opgevuld worden en beschikten we daarna over een enthousiaste kern van leden die zich allemaal voor 100% wilden inzetten voor onze vereniging. Maar zelfs daarna zijn we jammer genoeg niet van tegenslag gespaard gebleven. Eén van onze leden van het eerste uur werd ons veel te vroeg ontnomen in 2012. We zullen onze Guido Gezel hard missen.

Om de vriendschapsbanden te helpen aanspannen worden ook buiten de maandelijkse vergaderingen geregeld leuke activiteiten georganiseerd. Langs de revue zijn al gepasseerd: bowling, petanque, het oude volksspel 'struiven', de Noormannentocht (afvaart, met kano, van de Dijle). Met hetzelfde idee organiseren we ook iedere jaar een "bezinningsweekend" waarbij we ergens in België, of een buurland, een huisje of appartement huren en de buurt gaan verkennen. Uiteraard is dit steeds een gezonde combinatie van cultuur opsnuiven en plezier maken.

Omdat we bij iedere activiteit steeds op de bereidwillige medewerking van onze echtgenotes kunnen rekenen hebben we ook aan hen gedacht toen we onze T-shirts met logo ontwierpen. Op hun versie is onze lijfspreuk: "deis es gieën 67" wel vervangen door "deis es gieën vraa van '67".

In 2010 besloten we een pin te creëren en deze cadeau te doen aan alle leden van blok 7. Het is een miniatuurweergave geworden van ons logo met dezelfde kleurencombinatie. (Witte achtergrond met zwart/rode opdruk)

In het begin was onze eerder vermelde deelname aan de Kesselse Feesten de enige activiteit dat geld in het laadje bracht. We vonden echter al snel dat er nog voldoende ruimte was voor een extra activiteit en daarom werd in 2009 onze "Pasta Fiësta" in het leven geroepen, een eendaagse activiteit dat jaarlijks in februari of maart plaats vindt.

Geheel volgens de traditie zijn er dan nog twee vaste afspraken kort na elkaar. Ieder jaar in november houden we een banket waar we naast onze partners ook nog onze grootpeter Jean Minnoye van de Mannen van ’47 en enkele sympathisanten op uitnodigen. Een tweede telkens terugkerende activiteit is de nieuwjaarsreceptie die voor het gehele Blok 7 georganiseerd wordt en waar we altijd een grote opkomst mogen verwelkomen.

Sinds onze oprichting, nu 10 jaar geleden, zijn we gegroeid van een groep mannen die elkaar niet of nauwelijks kenden naar een hechte groep vrienden die samen een onvergetelijke reis willen maken van de weg naar onze 50ste verjaardag toe. Een moment waarop we eindelijk te weten zullen komen waar Abraham zijn mosterd vandaan haalt. En we zijn ervan overtuigd dat wij ook daarna nog vrienden zullen blijven. We zouden graag, zoals onze “betovergrootpeters” van 1927, binnen 40 jaar nog altijd deel uitmaken van het jaartallenleven en meestappen in de Jaartallenoptocht.